Η μηλιά ανήκει στην οικογένεια των μηλοειδών μαζί με την αχλαδιά. Συναντώνται διάφορες ποικιλίες που παράγουν καρπούς με διαφορετικά χρώματα και γεύσεις. Οι μηλεώνες παρατηρούνται σχεδόν σε όλη τη χώρα, όμως οι περιοχές που έχουν τις μεγαλύτερες εκτάσεις είναι οι νομοί Μαγνησίας, Πέλλας, Ημαθίας, Αρκαδίας, Λάρισας και Καστοριάς.
Εδαφικές και κλιματικές απαιτήσεις
Η μηλιά προτιμά καλά αποστραγγιζόμενα εδάφη με την τιμή του pH να κυμαίνεται μεταξύ 6,2-7,0. Η καλλιέργεια ευδοκιμεί κυρίως σε ημιορεινές, ορεινές και σε πεδινές περιοχές. Έτσι σε ημιορεινές και ορεινές περιοχές παράγονται υψηλής ποιότητας κόκκινα μήλα τα οποία συντηρούνται στα ψυγεία. Στις πεδινές περιοχές παράγονται τα κίτρινα και πράσινα μήλα ενώ αναπτύσσονται κυρίως σε ψυχρές και υγρές περιοχές. Έχει ανάγκη από δροσερό καλοκαίρι και αντέχει σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες έως και -30oC. Με το δροσερό καλοκαίρι παράγονται υψηλής ποιότητας μήλα και με τις χαμηλές θερμοκρασίες διαφοροποιούνται οι οφθαλμοί της.
Άρδευση της μηλιάς
Η μηλιά χρειάζεται συχνό πότισμα κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Έχει μεγάλες ανάγκες για νερό και εδαφικής υγρασίας λόγω ζέστης. Το πότισμα γίνεται με σταγόνες και η ποσότητα του νερού του ποτίσματος εξαρτάται από το στάδιο ανάπτυξης της μηλιάς.
Λίπανση της μηλιάς
Οι ετήσιες θρεπτικές απαιτήσεις της μηλιάς εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες: η ηλικία των δέντρων, οι ποικιλίες, η πρωιμότητα, οι εδαφοκλιματικές συνθήκες της κάθε περιοχής.
| Άζωτο (N) | Φώσφορος (P2O5) | Κάλιο (K2O) | Ασβέστιο (CaO) | Μαγνήσιο (MgO) |
|---|---|---|---|---|
| 14 – 20 | 8 – 12 | 18 – 25 | 16 – 22 | 3 – 6 |
Το άζωτο συμβάλλει στην γονιμοποίηση και την καρπόδεση. Ο φώσφορος βοηθά στην ανάπτυξη του ριζικού συστήματος και στην ανανέωση των ριζικών τριχιδίων. Το κάλιο ρυθμίζει την υδατική ισορροπία των δέντρων και όλες τις μεταβολικές αντιδράσεις. Σημαντικά ιχνοστοιχείο για την μηλιά είναι το βόριο που συμβάλλει στην καρπόδεση των δέντρων. Σημαντικό ρόλο παίζουν ο σίδηρος και ο ψευδάργυρος για την κάλυψη των αναγκών της νέας βλάστησης.
Το άζωτο εφαρμόζεται την άνοιξη σε αμμωνιακή ή σταθεροποιημένη μορφή. Έτσι αποφεύγονται οι εκπλύσεις και είναι άμεσα διαθέσιμο στο δέντρο την περίοδο ανάπτυξης των καρπών.
Ο φώσφορος και το κάλιο χορηγούνται στο έδαφος περίπου τέλος χειμώνα. Είναι δυσκίνητα στο έδαφος και για να ενσωματωθούν στο έδαφος πρέπει να εκτίθενται στις χειμερινές βροχές.
Τα λιπάσματα μπορούν να εφαρμοστούν και διαφυλλικά προκειμένου τα θρεπτικά στοιχεία να είναι άμεσα απορροφήσιμα από το φύλλωμα. Έτσι τα επιθυμητά ποσοστά περιεκτικότητας των φύλλων στα θρεπτικά στοιχεία είναι: Ν: 2%, Ρ: 0,30%, Κ: 1,60%, Μg: 0,40%, Ca: 1%, Cu: 4ppm, Fe: 50ppm, Zn: 18ppm, Mn: 100ppm και Β: 35ppm. (πηγή: Ειδική δενδροκομία Τόμος I “Μηλοειδή”, Ποντίκη Κων/νου, Καθηγητή Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών.)
Ασθένειες και Εχθροί της Μηλιάς
Οι κυριότερες μυκητολογικές ασθένειες της μηλιάς είναι το φουζικλάδιο, το ωίδιο και η μονίλια. Οι βασικότεροι εχθροί της μηλιάς είναι η καρπόκαψα της μηλιάς, οι αφίδες, οι φυλλορύκτες, η ψώρα του San Jose, οι φυλλοδέτες κ.α.